Een paar weken geleden keek ik op Netflix de documentaire The Social Dilemma. Het maakte behoorlijke indruk op me. Machtige techbedrijven werken er met slimme mensen en algoritmes aan om jouw aandacht zo lang mogelijk op je scherm gericht te houden.
Ergens zijn het dingen die ik misschien al wel wist, maar de documentaire brengt het dichtbij. Mijn kijk op sociale media is er behoorlijk wat negatiever op geworden.
Tegelijkertijd denk ik als jeugdpastor en theoloog ook na over de kerk. Juist in de kerk zijn warme en echte contacten belangrijk. Dat is echte verbinding. Dat staat tegenover de cultuur die sociale media kunnen veroorzaken: iedereen in de eigen bubbel, gericht op het eigen scherm en maar weinig echt contact. Maar ja, corona maakt het er niet makkelijk op.
Door corona spreek ik sommige jongeren ook online. We videobellen om kennis te maken. Niet helemaal het echte contact waar ik op hoop, maar soms wel makkelijk en met corona ook wel zo veilig. En de gesprekken verlopen trouwens goed.
Er was alleen één ding dat ik ongemakkelijk vond tijdens de gesprekken. Om met jongeren te bidden via een scherm. Je bent niet in dezelfde ruimte. Soms zit er wat vertraging in de lijn. Moet je dan je ogen ook dicht doen? Ik stelde jongeren daarom maar voor om het gebed te laten.
Totdat een jongere dat tegensprak. Hij zelf sprak veel vrienden ook online en was het wel gewend om ook serieuze gesprekken te hebben via een videoverbinding. Digitaal bidden was voor hem totaal geen probleem. Hij stelde voor om wel gewoon te bidden. En dus hebben we digitaal gebeden. In de videogesprekken die volgde heb ik met alle jongeren ook gebeden.
Het is zoeken naar verbondenheid. Ik heb nog altijd liever echt contact. Maar een digitaal gebed, waarom niet?
