Deze zomer zat ik in de auto op de Duitse snelweg. Het was tijd om even de benen te strekken en te pauzeren, want vanwege de vakantiefiles zaten we al een paar uur in de auto. We namen de afrit naar een parkeerplaats. Plotseling zag ik een bord: Autobahnkirche. Een snelwegkerk? Dat had ik vast verkeerd gezien. Maar nee, het was echt zo.
Ergens zijn het dingen die ik misschien al wel wist, maar de documentaire brengt het dichtbij. Mijn kijk op sociale media is er behoorlijk wat negatiever op geworden.
Mijn vrouw vertelde me dat er meer snelwegkerken zijn in Duitsland, maar ik had er nog nooit van gehoord. Ik ging direct kijken en ja hoor. Aan de weg stond een heuse kerk.
Het was een modern gebouw, met een strak betonnen vloer. Het glazen dak liep schuin omhoog en liet veel licht binnenkomen. Er waren verder geen deuren, dus het was een open zaal. Er stonden stoelen om plek te nemen. Vooraan stond een soort altaar met een grote liturgische kaars. Je kon er zitten, uitrusten en je even bezinnen. Het was een echte kerk voor wie tijdens het rijden even tot rust wilde komen. Heel mooi. Juist omdat het contrast met de Duitse Autobahn zo groot is: van de drukke snelweg naar een stil plekje.
Achterin de kerk lag een soort gastenboek waar mensen hun gebeden hadden opschreven. Het boek lag open bij een pagina waar met een kinderlijk handschrift geschreven stond: ”Lieve God, bescherm mijn familie.” Ik vond het prachtig. De kerk als een plekje om tot rust te komen tijdens het snelle en drukke leven, een plekje om het contact met God op te zoeken.
Het deed me denken aan het bekende lied waarmee we de kerkdienst wel eens beginnen:
Dit huis, met liefde opgebouwd,
dit gastenhuis voor jong en oud,
ligt langs de weg als een oase;
hier kan men putten nieuwe kracht,
hier is beschutting voor de nacht,
hier is het elke zondag Pasen.
Gezegend alwie binnengaat
en hier zijn lasten liggen laat.
